Van iemand in de straat had ik gehoord dat mijn buurman, met wie de banden weinig innig waren, was overleden. Toch maar een bloemetje brengen aan de verse weduwe…

Zoontje Yesh van toen drie en ik stonden op het stoepje en ik drukte op de bel. De deur ging open, de blik van de buurvrouw verzachtte vrijwel direct bij het zien van het plantje.

Ik prevelde mijn condoléance-boodschap en overhandigde het plantje, waarvoor ze mij bedankte. Nog voordat het ongemakkelijk kon worden, nam Yesh, het hoofdje in de nek om de buurvrouw aan te kunnen kijken, het woord: “Heb je het lijk nog?”

Even hield de aarde op met draaien… Ik probeerde net van schaamte door het stoepje te zakken, toen de buurvrouw antwoordde: “Ja, Herman ligt opgebaard in de achterkamer. Willen jullie hem zien?”

Zo gebeurde het dat mijn driejarige zoontje én zijn eerste ontmoeting met een overledene had én de jarenlange sluimerende burenruzie met één ongezouten zinnetje uit de wereld had geholpen.

Ik vertel dit verhaal niet als voorbeeld van peuterprietpraat, maar wel ter inspiratie. Wat onherstelbaar beschadigd lijkt, hoeft dat niet te zijn; conflicten en oud zeer kunnen lang bestaan, maar snel verdwijnen.

Zo gebeurt het ook regelmatig dat cliënten mij vertellen wat hen blokkeert in hun leven – vaak patronen waaraan een vorm van jong trauma ten grondslag ligt, hoe ogenschijnlijk onbeduidend ook. Met behulp van een bijzondere vorm van geleide visualisatie lossen we dat trauma op, meestal in één sessie.

Wil je meer weten? Stuur me een berichtje, dan plannen we een kennismaking.